sprezynujac

Zastrzyk w podniebienie to przyjemność dla wyrafinowanych gustów, tak samo swąd nawiercanej żywicy oraz zębiny.
Ha.
Dlatego też właśnie serwuję ją sobie nader rzadko.

Rozdział drugi pracy się pisze się, przy okazji nabyłam skilla w temacie tworzenia tabel przestawnych w pewnym komercyjnym programie kalkulacyjnym, lubię takie praktyczne rezultaty pozornie psu na budę zdatnych działań.

Rośnie piętnasta sterta szmatek do prasowania, niedługo bedę mogła w nich pływać krytą żabką.

Wykrajam z upływającego czasu setne sekundy, zbieram do koszyczka i wydaję na chaotyczne cokolwiek, kwietne sesje foto o północy, co zresztą widać w galerii, chyba nawet niezgorzej wyszło?

Z okazji urodzin nabyłam piękne obuwie 'nude' na niebotycznym obcasie i ujarzmiam je właśnie. To przyjemne *po 4 godzinach już mniej*

A za oknem szaleńcze słońce operuje na wszelkiej dostępnej powierzchni... tylko co z tego, skoro -10?




...krótko mówiąc, wiosna idzie, wolno, bo wolno, ale nieuchronnie.
Myślałam ostatnio o minionych wiosnach moich - rok temu, dwa lata, trzy... jak to się wszystko zmienia... jak bardzo łatwo człowiek w coś wierzy i na czymś polega, a po kilkunastu miesiącach zostaje mu w łapencjach proch i pył.
I co?
I nic. Następna wiosna.

Nie wyobrażacie sobie zaistniałego w mym wnętrzu konfliktu. Z jednej strony - nawał pracy na wszystkich możliwych polach jw. i wielkie ciśnienie, stres, frustracja, do tego przykre wspomnienia, migawki zdarzeń; ale z drugiej... radość.
Bo jestem szcześliwa.

Tak się to już jakoś kręci, hm?

:thumb68995404: :thumb31145042: